اشعيا. Chapter 63
1 این كیست كه از ادوم با لباس سرخ ازبُصرَه می‌آید؟ یعنی این كه به لباس‌جلیل خود ملبّس است و در كثرت قوّت خویش می‌خرامد؟ من كه به عدالت تكلّم می‌كنم و برای نجات، زورآور می‌باشم.
2 چرا لباس تو سرخ است و جامه تو مثل كسی كه چرخشت را پایمال كند؟
3 من چرخشت را تنها پایمال نمودم و احدی از قوم‌ها با من نبود و ایشان را به غضب خود پایمال كردم و به حدّت خشم خویش لگد كوب نمودم و خون ایشان به لباس من پاشیده شده، تمامی جامه خود را آلوده ساختم.
4 زیرا كه یوم انتقام در دل من بود و سال فدیه شدگانم رسیده بود.
5 و نگریستم و اعانت كننده‌ای نبود و تعجّب نمودم زیرا دستگیری نبود. لهذا بازوی من مرا نجات داد و حدّت خشم من مرا دستگیری نمود.
6 و قوم‌ها را به غضب خود پایمال نموده، ایشان را از حدّت خشم خویش مست ساختم. و خون ایشان را بر زمین ریختم.
7 احسانهای خداوند و تسبیحات خداوند را ذكر خواهم نمود برحسب هر آنچه خداوند برای ما عمل نموده است و به موجب كثرت احسانی كه برای خاندان اسرائیل موافق رحمت‌ها و وفور رأفت خود بجا آورده است.
8 زیرا گفته است: ایشان قوم من و پسرانی كه خیانت نخواهند كرد می‌باشند؛ پس نجات‌دهنده ایشان شده است.
9 او در همه تنگیهای ایشان به تنگ آورده شد و فرشته حضور وی ایشان را نجات داد. در محبّت و حلم خود ایشان را فدیه داد و در جمیع ایام قدیم، متحمّل ایشان شده، ایشان را برداشت.
10 امّا ایشان عاصی شده، روح قدّوس او را محزون ساختند، پس برگشته، دشمن ایشان شد و او خود با ایشان جنگ نمود.
11 آنگاه ایام قدیم و موسی و قوم خویش را بیاد آورد (و گفت) كجاست آنكه ایشان را با شبان گله خود از دریا برآورد و كجا است آنكه روح قدّوس خود را در میان ایشان نهاد؟
12 كه بازوی جلیل خود را به دست راست موسی خرامان ساخت و آبها را پیش روی ایشان مُنْشَقّ گردانید تا اسم جاودانی برای خویش پیدا كند؟
13 آنكه ایشان را در لجّه‌ها مثل اسب در بیابان رهبری نمود كه لغزش نخورند.
14 مثل بهایمی كه به وادی فرود می‌روند روح خداوند ایشان را آرامی بخشید، هم چنان قوم خود را رهبری نمودی تا برای خود اسم مجید پیدا نمایی.
15 از آسمان بنگر و از مسكن قدّوسیت و جلال خویش نظر افكن. غیرت جبروت تو كجا است؟ جوشش دل و رحمت‌های تو كه به من نمودی بازداشته شده است.
16 به درستی كه تو پدر ما هستی اگر چه ابراهیم ما را نشناسد و اسرائیل ما را بجا نیاورد، امّا تو ای یهوه، پدر ما و ولّی ما هستی و نام تو از ازل می‌باشد.
17 پس ای خداوند ما را از طریق‌های خود چرا گمراه ساختی و دلهای ما را سخت گردانیدی تا از تو نترسیم. به خاطر بندگانت و اسباط میراث خود رجعت نما.
18 قوم مقدّس تو اندك زمانی آن را متصرّف بودند و دشمنان ما مكان قدس تو را پایمال نمودند.
19 و ما مثل كسانی كه تو هرگز بر ایشان حكمرانی نكرده باشی و به نام تو نامیده نشده باشند گردیده‌ایم.